جانِ جانان

دبیرستانی که بودم وقتی شیفت صبح بودم گاهی پیش میومد با پدر تا یه مسیری همراه بودیم... پیاده می‌رفتیم:)... همیشه یه تعدادی پیاده و سواره بهش سلام میدادن یا بوق میزدن:)... پدرم هم دستش بلند میکرد ... میگفتم بوق فایده نداره... ما رو هم با خودتون ببرید😅... میگفتم پدر باید دستشُ همون بالا نگه داره😁... البته یه بار یکیشون که با پسرش بود ما رو هم با خودش برد:))... هیچکدوم از نظر ارتباطات مثل پدر نیستیم به جز خواهر بزرگم که هر جا میریم دوست پیدا می‌کنه:)))... فکر میکنم از یه نظر شبیه به پدر هستیم... دنبال مقام و اینکه مثلا ارتقاء ش بدیم نیستیم... پدر میتونست تو حوزه ی کاریش به ریاست و ... برسه ولی می‌گفت علاقه ای ندارم... هیچکدوم از طرف والدین امر و نهی نمیشدیم... تا حد زیادی خوب بوده چون لجبازی که داریم اثر عکس میداد:)))... الآنم هر کی راه خودش رفته و می‌ره:)... یادمه دوست داشتم بیان مدرسه و درسم بپرسن ولی خیلی کم پیش میومد... نمیگفتن درس میخونی نمی‌خونی:)... البته کارنامه رو میدیدن، همینطور جایزه هایی که بهمون میدادن... هنوزم یه تعدادیش داریم:)... فقط موقع انتخاب رشته بود که میگفتن برو تجربی... حتی تا سال چهارم هم بهم میگفتن هنوز دیر نشده... زمان دانشگاه هم برام مثال میزدن از معلمایی که پزشک شدن... یکی دو ماه پیش پدرم می‌گفت کنکور دو مرحله ای شده و راحت تر... یه عده دارن دوباره کنکور میدن:)... سین! تو هم میتونی بخونی برا پزشکی😐😂... هنوزم همچنان ادامه داره... تنها درخواستشون ازم همین رشته تجربی بود که گوش ندادم...( البته خداروشکر 😅)... بعد کنکور گفتن برو دبیری بخون ... بازم گفتم نه!:)... دو سه ساعت مونده به انتخاب رشته قبول کردم دبیری انتخاب کنم:)...خداروشکر که این بار به حرفشون گوش دادم:)... زمان دانشجویی سخت گذشت... خیلیییی سخت:)... سقوط کردم شاید نه برای اولین بار! ولی بلند شدم:)... زمان دانشجویی هم ازم نمیپرسیدن چیکار می‌کنی درس میخونی نمیخونی؟ برا همین نمیدونن برا اولین بار دوره دانشجویی یکی از درس هام افتادم!... 

دو شب پیش مامان بهم گفت سین یه نمازی آخر کتاب دعام دیدم نمیخونیش؟ پرسیدم چطوریه؟ برا چیه؟:)... توضیحاتی داد و گفت بخون برا آرزوهات... گفتم مگه من آرزو دارم؟😅... یکی دارم ، مامانی ازش خوشت نمیادا:)... البته ترجیح میدم آرزویی نداشته باشم چون حال ندارم این همه طولانی بخونم😁... مامان می خواست بره اعتکاف:)... ( یک ساعت پیش رفت:)... گفت ببینم میتونم نماز جعفر طیار بخونم... گفتم مامان اگه خوندیش خدا میگه دو تا داماد ملوس بهت میدم:)))))... این واژه ملوس هم داستان داره که خودشون نکته اش گرفتن😁 و لباشون به خنده شکفت:)

 

 از کتاب تکه هایی از یک کل منسجم جملاتی خوندم که تو ذهنم مونده چون شاید این زاویه دید رو نداشتم... می‌گفت پدر و مادر قبل از اینکه نقش پدری و مادری رو داشته باشن یه انسان هستن... به عنوان یه انسان بهشون نگاه کنیم... اگر در حقمون کوتاهی شده از جانبشون اگر با این دید نگاه کنیم بهتر میتونیم درک کنیم:) و باهاش کنار بیایم.

امیدوارم ازم راضی باشن:)

قدرشون بدونیم...

«اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم» تقدیم به روح همه پدرها و مادرها.

 

حکمت ۸۹ نهج‌البلاغه: کسی که میان خود و خدا را اصلاح کند، خداوند میان او و مردم را اصلاح خواهد کرد، و کسی که امور آخرت را اصلاح کند، خدا دنیای او را اصلاح خواهد کرد، و کسی که از درون جان واعظی دارد، خدا را بر او حافظی است.

Fishdom

اول دبیرستان که بودم وقتی از مدرسه برمی گشتم... مینشستم پای کامپیوتر و بازی میکردم، اسم بازی یادم نیست:) یه آکواریوم خالی بود؛ ماهی می‌خریدی و بهش غذا می‌دادی و سکه جمع میکردی و می‌تونستی با این سکه ها دوباره ماهی های متنوع بخری، همین طور آکواریوم جدید. همزمان آهنگ هم گوش میدادم از هر مدلی:))... در کل از طرف والدین امر و نهی نشدیم در هیچ موردی... اینقدر شورشُ درآورده بودم یه روز که پدرم از سر کار برمیگشت بهم گفت مگه درس نداری؟😅 منم کامپیوتر خاموش کردم فورا... نمی‌دونم بعدش همچنان ادامه دادم بازی رو یا نه... ولی افت تحصیلی هم نداشتم:)... چون سر کلاس حواسم جمع بود، تو خونه زمان زیادی لازم نبود بذارم برا درس.

خب چی شد که یاد این قضیه افتادم ... یه مدت پیش که این صفحه رو اضافه کردم... بازی که رو گوشی داشتم یه قسمتیش برام نمیومد بالا... منم مجبورا رفتم دنبال بازی جدید گشتم که کمترین نیاز به تفکر داشته باشه... و بازی ماهی رو پیدا کردم یه چیزی شبیه به همون بازی ای هست که اول دبیرستان رو کامپیوتر داشتم:)... بعد از اینکه دو مدل از این بازی نصب کردم تونستم سخنرانی استاد شهبازی تموم کنم و صد قسمت دوم برنامه معرفت هم رو به پایان می‌باشد. 😁

گفتم که سال اول دبیرستان افت تحصیلی نداشتم اما تا جاییکه یادمه اولین باری بود که رتبه اول نشدم!:)

هفته پیش که رفتم سر کلاس دهم... نگاه چهره هاشون میکردم ببینم سر حال هستن یا نه که دیدم دور چشم و گونه یکی از بچه ها قرمز شده... حالش پرسیدم ... گریه کرده بود... رفت صورتش شست ... گریه اش به خاطر این بود که رتبه دوم شده بود تو کلاس:)... به همین مناسبت قضیه تقلب و رتبه دوم شدن خودم براشون تعریف نمودم:

تا اول دبیرستان موقع امتحان به بچه ها می‌رسوندم:) اما هیچ وقت برای خودم تقلب نمی‌کردم، در اکثر اوقات که نیاز نداشتم و اگه هم نیاز داشتم ترجیحم این بود هر چی بلدم بنویسم. 

مدرسمون ۶ تا کلاس اول دبیرستان داشت با میانگین هر کلاس ۳۵ نفر! دوستم موقع امتحان کنارم می‌نشست و سوالایی که بلد نبود براش میگفتم... چند نفر تو کلاسمون  درس خون بودن وقتی میدیدن نمره دوستم ازشون بیشتر میشه اعتراض میکردن... اون موقع اینطور فکر میکردم که اونا حسودن:) و اشتباه میکنن... موقع امتحانات ترم اول یکی از مراقب ها که معلممون نبود ازم پرسید سین هستی؟ گفتم آره و اصلا ازم چشم برنمی‌داشت... حس کردم مثل مجرم داره باهام رفتار میشه... به شدت بهم برخورد... فک کنم هم کلاسی ها رفته بودن گزارش داده بودن:)... از اون موقع برای همیشه تقلب از نوع رسوندنش رو هم کنار گذاشتم:)... 

اون سال با معدل نوزده و نود و هفت صدم بین ۶ تا کلاس رتبه دوم شدم با اخلاف یک صدم با دوست صمیمیم که شعبه دو بود.  اون موقع خیلی ناراحت بودم... یادم نمیاد گریه کرده باشم ولی حس میکردم بی عدالتی شده در حقم...! به دو دلیل:)... یکی اینکه معلم زیست ما و شعبه دو که دوستم بود، یکی نبود... زیست نوزده و نیم شدم..‌. معلممون بهم گفت که بیشترین نمره رو گرفتی بین همه... همون نمره رو وارد کرد برا کارنامه... اما معلم دوستم بهشون نمره داد:)... دلیل دوم این بود که معلم ورزش امتحان کتبی ازمون گرفت و نوزده شدم:/ ... همون برا نمره ورزشمون وارد کرده بود... یه مدت پیش که یاد این قضیه افتادم برا اولین بار قضیه تقلب و رتبه دوم شدنم به هم ربط پیدا کرد تو ذهنم... اینکه شاید حقی که از هم کلاسیام ضایع کردم ... تقاصش با رتبه دوم شدنم پس دادم:)...

به خاطر اتفاقی که برام افتاد نهایت سعیم میکنم که برا نمره دادن عدالت رعایت بشه... امیدوارم کمترین اشتباه رو انجام داده باشم:).

همین الان که دارم می‌نویسم اینم یادم اومد... یادم باشه برم به دانش آموزام بگم😅... شاید اتفاقی که دوم دبیرستان افتاد یه تشویق بوده که بچه خوبی شده بودم و تقلب گذاشتم کنار:)... دوم دبیرستان معدلم بیست شد... فک کنم اون سال به جز خودم کسی معدلش بیست نشده بود تو کل مدرسه... جایزه رو از دست فرماندار گرفتم... اسم پدرم پرسید و تعریف و اینا... فک کنم پدرم می‌شناخت:)... یه پست جدا باید بنویسم در مورد دایره ارتباطات پدر:)))... زمان دانشگاه یکی از همشهری های سال پایینی اسم مدرسه دوران دبیرستانمُ گفت انگار میشناختم... عجیب بود برام که نمی‌شناسمش... اشاره کرد به اون روزی که به خاطر معدل بیست مشهور شده بودم و خودم خبر نداشتم:)))

میلیونر یک شبه

 

این کتابُ فقط به خاطر چند صفحه آخرش و مخصوصا این جمله:«آزادی واقعی در عدم دلبستگی نهفته است.» میذارم تو لیست پیشنهادی.

این جمله منو برد  زمان دانشگاه که پیش نماز می‌گفت آیت الله بهجت قبل ۱۸ سالگی!؟ به مرگ اختیاری رسیده... چند روز پیش استاد دینانی داشت درباره مرگ اختیاری و قطع همه وابستگی ها می‌گفت و اینکه «من» ی هم نباشه دیگه:)... وقتی کنار هم چیدم اینا رو تو ذهنم انگار پازل تکمیل شد:)... 

اینکه کتابایی که میخونم و سخنرانی که گوش میدم و... به یه مطلب اشاره میکنن بارها پیش اومده و برام جالبه... انگار می‌خوان یه چیزی بهت یاد بدن یا یه تذکر یا قدم بعدی رو بهت نشون بدن ...

•  شما هم عنوان رو میلیونر یک شنبه خوندین؟😁😅

آرامِ جان

 

عبارت هایی از کتاب که برام قابل تأمل بود یا باهاشون ارتباط برقرار کردم به شددددت:)

«با وجود علاقه به خواننده و بازیگران تلویزیون، در باطنم دنبال گمشده ای بودم.»

«اعتقاد به اینکه مهدی الان سرباز امام زمان (عج) است، هیمنه تنهایی را می شکست.»

 

«شهادت الکی نیست! مگه به هر کی میدن؟ باید خیلی خاص باشی تا روزی ت بشه!»

• برام سؤاله وقتی شهید حدادیان داشت این عبارت رو می‌گفت میدونست چه فاصله ای تا شهادت داره یا نه؟!:)​​​

 

«غریب گیر آوردنش...»

« اگر شهید نشویم می میریم»

«به رسم رفاقت، دعای شهادت.»:)

 

مطالعه کتاب به دعوت خانم دزیره از طریق این پست.

 

یه اشتباه بود...

از اون دسته آهنگ هاییه که اشکم در میاره:/ به یاد اون

این مدل آهنگ ها رو وقتی گوش میدی حتی اگه خاطراتی از این دست هم نباشه وادارت می‌کنه بگردی یکی پیدا کنی و براش گریه کنی:))))

دوست دارم برم یه شهر دیگه... از همه فاصله بگیرم... تنهایی زندگی کنم... خسته شدم از دلتنگی برای آدما... شاید چند سال دیگه همین هم بشه!

حرف زیاده اما حوصله نوشتن کم.

آدمی که چند ساله می‌شناسمش با برخوردش همه چیز زیر سوال برد... عجیبه... هیچ دلیلی برا رفتارش پیدا نمیکنم... اینقدر عجیب که فکر کردم شاید درگیر مشکل جدی جسمی یا روحی شده باشه... تنها گزینه ای که برام مونده اینه حذفش کنم از زندگیم... یکی از آدمایی بود که خیلی براش احترام قائل بودم. کل باورام در موردش فرو ریخت... پذیرفتنش سخته...اما عادت کردم:)...  

کتاب آرام جان شروع کردم به خوندن... ایشون یه دورهمی کتاب خونی راه انداختن... از شاگرد بنا ممنونم به خاطر اطلاع رسانی... هنوز به طور رسمی اعلام حضور نکردم:)))... شاید نرسم کتابُ بخونم و به علل دیگر ...

چند روز اخیر هم که نبودم رفته بودم دنبال کادو روز مادر:)!

دیوونه ی منطقی

 اولین بار که آهنگ هوای عاشقونه  رو شنیدم... خوابگاه بودیم... یکی از بچه ها برامون گذاشته بود... وقتی پخش شد اشک از چشمام سرازیر شد😶😐... 

چند شب پیش یادش افتادم ولی اسمش یادم نبود و نمی‌تونستم پیداش کنم تا اینکه دو شب پیش که بارون میومد بالاخره با یه چند تا جست و جو یافتمش:)

از یه آدم دیوونه و احساسی تبدیل شدم به یه آدم دیوونه و منطقی😁😅... دیوونه رو باهاش موافقم... نمی‌خوام تغییرش بدم:)... 

 به خواهرم گفتم میدونی بهترین کادو روز مادر چیه؟ مامان که نشسته بود فورا گفت ازدواج کنید😶😃

گفتم آره بهترین کادو برای مامان اینه داماد ها رو کادو پیچ تحویلش بدیم😄 

 

کاش...

کاش...

گاهی.... می‌شدیم.... مثل بازیگرا تو فیلما...

اون موقع خجالت نمی‌کشیدیم...

راحت می‌گفتیم: 

ببخشید

اشتباه کردم

دوستت دارم

خیلی دوستت دارم

برات نگرانم

میدونی که خیلی میخوامت

خیلی برام عزیزی

متاسفم که دلت شکستم

برای تمام دفعاتی که دلت شکستم معذرت می‌خوام

باعث افتخاری

شرمنده ام

مدیونتم

عاشقتم

اشکت منو می‌کُشه

گریه هات دلم می‌شکنه

غم نگاهتون... دلم به درد میاره

بخندین... خنده ی از ته دل...که وقتی شاهدش هستم ... وجودم غرق خوشی میشه...

 

.

.

.

و بعد...

.

.

.

خدایا شکرت ❤️

 

سه در چهار

دو هفته پیش تصمیم گرفتیم بریم برا تعویض شناسنامه؛ هنوز از اون قدیمی هاست:/... سه تایی رفتیم... یکی از خواهرام عکس داشت... یکی دیگه هم تازه عکس گرفته بود میخواست از رو همون عکس براش چاپ کنه... و خودم😶😅... عکسی که تا الان استفاده میکردم مربوط به ۱۵ سالگیم میشه... همون که برا شناسنامه گرفتم:))... وقتی عکسم دیدم گفتم چقدر بزرگ افتادم تا ۲۵ سالگی میتونم ازش استفاده کنم!... اون موقع شاید به شوخی اینو گفتم ولی جدی جدی تا ۲۵ که هیچ بعدشم از همون استفاده کردم... تازه داستان رأی دادن نوشتم اگه مخاطبین بی شمارم یادشون باشه:)... خانومه می‌گفت عکسِ خودت نیست... این ازت بزرگ تره!!!!😐... 

گفتم حالا که قراره شناسنامه نو بشه، عکس نو بگیرم😅... اصلاااااا نمیتونم ژست بگیرم برا عکس:(... خوش عکس هم نیستم:(.... برا همین گرفتن مجدد عکس سه در چهار این همه به تعویق انداختم😁... بعد یک ساعت آماده شد... بازم انگار ده سال بزرگ تر بودم تو عکس🙁... اولش خیلی ناراضی بودم... شوهر خواهرم گفت برات کاغذ می‌خریم خودمون عکس میگیریم:)... منم میگفتم بازم همین میشه:/... خو خودم نمیتونم ژست درست بگیرم... عکس نشون مامان و دختر خواهرم دادم گفتن خوبه:)... خودمم که دوباره نگاهش کردم دیدم خیلی هم بد نیست😅... تا چهل سالگی میتونم ازش استفاده کنم😑😂 ( تا چهل اغراقه ولی دیگه تا ۳۵ قشنگ میشه استفاده اش کرد:///)

هنوزم موفق به تعویض شناسنامه نشدیم:)... ولی خوش گذشت... وقتی منتظر بودیم عکس آماده بشه... خوراکی خریدیم و رفتیم تو پارک نشستیم.... هوا به شددددت سرد بود... درخت های پارک به شدت خوشرنگ بودن و ما هم فرصت غنیمت شمردیم و عکس گرفتیم... سه تایی و دو تایی و تکی😁... ببینید

وقتی خواهرم دوربین گرفته بود برا سلفی... دو یا سه تا پسر نوجوون رو موتور بودن و قبل از اینکه حرکت کنن... یکیشون گفت خواهر لطفاً از ما عکس نگیرید😐😄... دوربین رو به اونا بود:)...

یخ زدم

سال آخر دانشگاه بودم... خواهرم میخواست برا دفاع بره دانشگاهشون... تعطیلات بین ترم بود و با هم راهی پایتخت شدیم... رفتیم خوابگاه و اتاق و پتو گرفتیم... اولین شبی که اونجا بودیم برف اومد... تو اتاق فقط شوفاژ بود... هوا به شدت سرد بود... هیچکدوم خوابمون نمی‌برد...پالتو پوشیدیم 😅... کنار هم خوابیدیم و دو تا پتو رو انداختیم رو هردومون... فایده نداشت... چند دقیقه از خستگی خوابمون میبرد و هی از سرما بیدار می‌شدیم:/... بلند شدم رفتم رو تخت، کنار شوفاژ نشستم و دستم گذاشتم رو شوفاژ و با تکیه به شوفاژ خوابیدم... چند لایه لباس پوشیده بودم برا همین نمیسوختم... اما دستم هی میخورد به شوفاژ و می‌سوخت و بیدار میشدم... فک کنم دوباره برگشتم سر جام:(... خیلیییی دیر گذشت خیلیییی... اما بالاخره صبح شد:)

بعدش خاطره بغل کردن شوفاژ به یادگار موند و هنوزم یاد آوریش خنده میاره رو لبامون:)

سال اول تدریسم با دانش آموزا رفتیم اردو راهیان نور، من و خواهرم:)... دقیق یادم نمیاد چه موقع بود ولی هر موقعی که بود انتظار نمی‌رفت اونجا هوا سرد باشه:/... شب بود که اعلام کردن بریم برا دیدن نمایش... پیاده راه افتادیم... رفتیم بالای تپه... یه جایی مثل ورزشگاه بود... یه طرفش سکو بود برا نشستن، مثل پله های بزرگ:)...(شاید هم دور تا دورش سکو بود! یادم نمیاد:/ ) نمی‌دونم چی بهش میگن... نمایش میدانی!!؟ هر چی بود فوق‌العاده بود... اما... باد سرد میومد... از اونجایی که گرمسیر بود و فکر نمی‌کردیم هوا اینطوری باشه، لباس گرم نپوشیدیم... یه مدت که گذشت دیدم قضیه جدیه... بین خواهرم و دانش آموزم:) نشسته بودم... اومدن نزدیکم و لباس یا پتو مسافرتی انداختن دورم ...سرما تا عمق وجودم نفوذ کرده بود... فکر میکردم دارم میمیرم... باد سرد هم دست بردار نبود... یادم نیست چطور برگشتم اما زنده موندم😅

کدومش قشنگ تره؟

داره بارون میاد... صداش میشنوم...چند ساعت پیش زیر بارون رفتیم پیاده روی... خیلی خوب بود خیلی:)... 

بارون نم نم میومد پایین... دستامو صاف گرفتم که بارون بخوره بهش:)... برخورد بارون با کف دستم مثل این بود که مورچه ها دارن بوسه میزنن بهش:)

برف خیلی خیلی دوست دارم ولی بارون هم دوست دارم... کدومش قشنگ تره؟... نمیتونم انتخاب کنم... هر دو تو شب یه جلوه دیگه ای دارن...شاید به خاطر اینکه برف، کمتر دیدم فکر میکردم برفُ بیشتر دوست دارم:)!!!!!...

این ترکیب اگه بود:))): موتور ... نم نم بارون... باد سرد... سرعت(البته سرعت مجاز:)))))... اشک... 

خدایا شکرت ❤️