problem

 همه چیز آنطور که به نظر می رسند نیستند شاید تو احمقی که فکر می کنی او احمق است. 

من معتقد نیستم که پرسیدن، بیماری باشد. اطاعت کورکورانه بدون هیچ پرسشی، بیماری است.

فقط عاطفه ای قوی تر ممکن است بر یک عاطفه دیگر غلبه کند.

هر زمان با هم هستیم، ارتباطی قوی را حس می کنم، هم از سوی تو هم از سوی خودم. میدانم محبتی بین ما هست.

«برگرفته از کتاب مسئله اسپینوزا»

 

خوندن این کتاب باعث شد این چند روز یه حالی باشم... دارم فکر میکنم چطور توصیفش کنم🤔 مثل این میمونه که رفتم درون دنیای خودم و در بسته باشم... وقتی مستند شنود گوش دادم مزید بر علت شد و این حالم همچنان ادامه داره... امیدوارم منجر بشه به تصمیم های خوب:) ... اگه برنامه عباس موزون دیده باشید و براتون جالب بوده، مستند شنود هم مثل همونه... کتاب شنود خونده بودم. اما انگار سانسور شده بوده برا همین تجربیات رو صوتی ضبط کردن دوباره بدون سانسور. 

شاعر میفرماید:

رنجوری را گفتند دلت چه میخواهد گفت آنکه دلم چیزی نخواهد.

 

و:

نباید بست اندر چیز و کس دل / که دل برداشتن کاریست مشکل.

 

از برکت های زندگی

یادم نمیاد آخرین باری که از خودم شاکی بودم در این مورد یا اینکه اصلا تا حالا دوست داشتم یه طور دیگه باشم یا نه! ولی وقتی پیش پدربزرگ نشسته بودم و اون حرفی نمی‌زد خیلی دوست داشتم بتونم سر حرف باز کنم و کاری کنم اونم حرف بزنه، ولی نمی‌دونستم چی بگم و برای لحظاتی غبطه خوردم به حال اونایی که میتونن هر آدمی رو به حرف زدن وادار کنن... اینکه هیچ چی نمی‌گفت ناراحت کننده بود... وقتی بچه بودیم برامون حرف میزد و شوخی میکرد و قصه می‌گفت و چیستان و... حتی چند ماه پیش که یه مدت مهمونمون بود بازم برامون حرف میزد، حرفای باارزش و از سر تجربه که تو کتابا خونده بودیم!! حضورش باعث شده بود بیشتر دور هم باشیم، همینطور تعداد وعده های غذایی که با هم بودیم بیشتر بود:) اما الان فقط خونشون نشسته و خودش نمیتونه جایی بره چون نمیتونه راه برگشت پیدا کنه... یک ساعتی که خونشون بودیم چهار بار یا بیشتر  یه سوال ازم پرسید و وقتی جواب میدادم دیگه حرفی نمی‌زد... بازم خداروشکر که الان حالش بهتره و هممون می‌شناسه:)