اندوه خوردن نیمی از پیری است.
« حکمت ۱۴۳ نهج‌البلاغه»
+مگه میشه آدم ناراحت نشه؟ مگه دست خودمونه؟!
ولی اینکه چقدر تو این حال بمونیم دست خودمونه:)
+کم غصه بخور پیر میشیا:)))
+فردا قراره برم مدرسه هم دانش آموزا رو میبینم هم برف:) هم آدمایی که دل خوشی ازشون ندارم...
ارزش مرد به اندازه همت اوست، و راستگویی او به میزان جوان مردی اش، و شجاعت او به قدر ننگی است که احساس می کند، و پاکدامنی او به اندازه غیرت اوست.
«حکمت ۴۷ نهج‌البلاغه»
این حکمت منو یاد نوجوونی میندازه که موقع جنگ از تلویزیون میبینه چه در انتظار زنان هم وطنه خونش به جوش میاد، موندن جایز نمی‌بینه و می‌ره و تا الان هم برنگشته.
( نوجوون همشهری که مفقودالاثره و داستانش با واسطه از زبون مادر و خواهرش شنیدم.)
شکیبایی دو گونه است؛ شکیبایی بر آنچه خوش نداری و شکیبایی در آنچه دوس داری.
«حکمت ۵۵ نهج‌البلاغه»
