چراغی تو تاریکی میبینی و دنبالش میری، تو تاریکی هیچ چیز و هیچ کس نمی‌بینی فقط چراغ و کسی که چراغ رو دستش گرفته، دنبالش میری؛ فقط و فقط اونو میبینی... دنبالش میری تا جاییکه می‌رسی به نور، بعد از اون نه چراغی هست و نه چراغ به دستی، فقط نور هست نور هست و نور...
مشترکاتم با شخصیت داستان:) و قسمت هایی از کتاب که فکر می کردم خودمم :
دلش تنگ شده بود برا ها کردن و دیدن بخار که از دهان بیرون میاد. عکس العملش در مورد حاجی دوچرخه سوار نون فروش این بود که ازش نون نمیخره چون بعد مرگ پسرش خانومش هم خودش میکشه و اینم بعد دو ماه زن میگیره! تو دلش از بعضی فکر ها ش خجالت میکشه مثل اینکه به فلان شخصیت تو ذهنش گفته خودخواه و متوقع ولی چند لحظه بعدش دلش سوخته و ...
با خوندن بخشی از کتاب از این فکری که اومد به سرم ترسیدم! ممکنه یه عمر دلتنگ باشیم؟ عمر دلتنگی چقدره؟ ممکنه تموم نشه؟!!
برگرفته از کتاب با کمی تغییر« از تو خوشم میاد با بقیه فرق داری، به چیزهایی توجه می‌کنی که دیگران توجه نمیکنند، چیزهایی برایت مهم است که برای دیگران نیست، درست مثل خودم:)»
عبارت هایی از کتاب:
«یکی از عیب هایم این بود که نمی توانستم در جا جواب آدم ها را بدهم. حرف بی ربط که می‌شنیدم ساکت می‌ماندم.»
«دلم نمی‌خواست برگردم خانه، دلم میخواست راه بروم و فکر کنم یا شاید راه بروم و فکر نکنم.»
چقدر نگه داشتن حریم ها به جای ایجاد محدودیت، بهمون کمک می‌کنن که گرفتار نشیم...
وقتی میخوندمش احساس شرمندگی داشتم و دلم میخواست گریه کنم اونم زار زار:). نعمت هایی که دارم بیشماره ولی فکر میکنم درست و به اندازه ازشون استفاده نکردم و نمیکنم، خیلی کارا رو امتحان کردم، ولی به هیچکدوم وفادار نبودم و این نگران کننده است... خیلی وقته ذهنم درگیره این مورده که من برا چی ساخته شدم؟ چیزی که الان هستم همونیه که باید باشم؟ و راه درستی رو اومدم؟ ولی چرا دودلم و چرا فکر میکنم باید یه کاری انجام بدم یه کار مهم...
وقتی دانش آموز بودم میگفتم کاری میکنم اسمم بره پشت کتابه ...:) اما جا زدم و بهونه آوردم و لجبازی کردم و آرزوهام بر باد رفت و تو مسیری قرار گرفتم و اینی شدم که الان هستم... با مسئولیت سنگین:)
حسی که موقع خوندن بعضی کتابا دارم مثل زمانیه که رفتم تو آب و احاطه شدم از همه طرف و تا گردن زیر آبم، غرق در اون، بهمون اندازه لذت بخش:)
تصویری که کتاب رویای دونده از معلمای ریاضی میده برعکس خیلی از معلمای ریاضیم و خودمه:)؛ به این موضوع فکر میکنم همچنان، که حواسم باشه یه ربات نشم:)
یکی از شخصیت های کتاب که نقص ظاهری داره دوست داره مردم خودش ببینن نه صرفا از ظاهرش قضاوتش کنن... به نظرم همه ی ما دوست داریم کسی باشه که بخواد به دنبال کشف دنیای درون ما باشه نه فقط ظاهرمون رو ببینه( چه زیبا باشیم چه نباشیم، دارای نقص باشیم یا نه ) یا به حرف و تعریف و دریافت اطرافیان از ما بسنده کنه.
فیلم پیشنهادی: فیلم دانگال( یه فیلم هندی هست ولی نه شبیه اونی که فکر میکنید:) یه فیلم متفاوت و انگیزشیه)، دو بار نگاهش کردم تا الان😁
