سال ها پیش...دانشگاه ... سالن اجتماعات... سخنرانی که نمی‌دونم کی بود و موضوع سخنرانیش چی؟! ... اما یه چیزی گفت که ذهن درگیرم رو درگیرتر کرد... شاید نگران تر، غصه دارتر...
محتوای صحبتش، نه عین کلمات این بود: می‌دونید چرا کفتر بازی بده؟ کفتر باز دل میده به کبوتر، مثل این میمونه چسبی رو یه بار استفاده کنی، دیگه نمیچسبه!...
چند روز اخیر چند باری اسمش از زبون بقیه می‌شنیدم و حس میکردم سلول به سلول بدنم غمگین میشن و شاید انعکاسش برای لحظاتی تو چشمام قابل رؤیت میشد!... «غم» برا توصیف اون حس کافی نیست... واژه ای نیافتم و ناچاراً استفاده شد. مخلوطی بود از حزن، درد، یأس، حسرت و...
گزیده هایی از هشت کتاب سهراب سپهری:
«ما می رویم، و آیا در پی ما، یادی از درها خواهد گذشت؟»
«ما می گذریم، و آیا غمی بر جای ما، در سایه ها خواهد نشست؟»
«یادت جهان را پر غم میکند، و فراموشی کیمیاست.»
«غم از دستم در آیینه رها شد، خواب آیینه را شکست.»
خیلی وقت پیش هشت کتابُ خوندم اما خیلی از اشعار در عین زیبایی، درکشون برام سخت بود...
برای هر کسی یه اسم تو زندگیش هست
که تا ابد هر جایی بشنوه
ناخودآگاه بر می گرده به همون سمت
یا از روی ذوق، یا از روی حسرت و یا از روی نفرت...