چه غم که خلق به حسن تو عیب می‌گیرند
همیشه زخم زبان خون بهای زیبایی ست
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
شباهت تو و من هرچه بود ثابت کرد
که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی ست
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
کنون اگرچه کویرم، هنوز در سر من
صدای پر زدن مرغ‌های دریایی ست
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ای عمر! چیستی که به هر حال عاقبت
جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی
که آنچه «کاخ» تو را «خاک» میکند ستم است
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
جز آه نمی‌آید از این قلب پر از درد
اینقدر مزن چنگ به سازی که شکسته است
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
تنگ آب انقدر هم نمی‌آمد به چشم
فکر آزادی نمی‌کردند ماهی‌ها اگر
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
گرچه با تقدیر ناچار از مدارا کردنم
عشق اگر حق است، این حق تا ابد بر گردنم
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی
پیله‌ای پیچیده از غم‌های عالم بر تنم
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
در دلم آیینه‌ای دارم که می‌گوید آه
در جهان سنگدل‌ها کاش میشد سنگ بود
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
چندی ست از تو غافلم ای زندگی ببخش
چنگی نمی‌زنی به دل این روزها تو هم
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ای زخم کهنه‌ای که دهان باز کرده‌ای
چون دیگران بخند به غم‌های ما تو هم
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست
چون رود بگذر از همه سنگریزه‌ها
